Poziom krwinek ALBO ilość kroków po zakłóceniu, może przesądzić o długości życia ..

Hej Pepsi 🙂 Dzięki za odpowiedź.

Mało teraz piszę, to stąd można się pogubić, ale gonię się wciąż z czasem, dużo małych projektów idzie u mnie równolegle, bo inaczej nie umiem, taka dzika natura 😉 Ważne że czas nie przecieka, żaden ukończony projekt to nie jest czas zmarnowany. Nawet jeśli u finiszu okazuje się naprawdę mały i nieoptymalnie wrzucony w ten czas, to mówię trudno, przynajmniej jakaś lekcja, no i jednak dokończony, więc spadł z listy, a nie trafi na żadną listę… wymówek, demotywatorów, zadr 🙂 No a jak już piszę to wkradają się nuty męczące, niższe, wkminiające się, bo taka już natura wszelkich rozkmin. Ale na codzień w życiu jest przewaga wdzięczności i wysokich wibracji, świat jest piękny.

Fajny też twój lajw dzisiejszy, choć jedna konkluzja idzie we mnie ostatnio w drugą stronę, a mianowicie: uprę się, że te głosy wszystkie w mojej głowie nigdy… nie ucichną, i wcale nie muszą, bo… to nie tylko ego (jego rolę w tym wyłuszczę) ale to także realna konkretyzacja mojego avatara w aspekcie… neuroróżnorodności.
Przekaz ego jest jasny, jest coraz łatwiejszy do przyłapnia i wychwycenia – zdemotywować, ośmieszyć, przestraszyć itd. ale to nie jest tak, że tylko ono przemawia tym natłokiem, nadmiarem, równoległością, ono po prostu chce przejąć batutę, pałeczkę, konsoletę dj-ską i tak to wszystko poukładać, żeby demotywowało, ośmieszało, przestraszało, żeby takie wibracje przez to przenikały a energia… oczywiście przeciekała jeszcze bardziej prosto w jego gardziołko jak dajmy na to pyszny sok z soczyście świeżej wędlinki… Ale sama masa tych myśli to jest jednak jakiś fenomen naszej natury (bio, neuro, chemo, fizyko – itd.) po prostu niektóre osoby potrzebują wyciszenia i muszą przebyć drogę (yogę) aby się tego nauczyć, ale inne osoby potrzebują jednak nastrojenia energii a nie jej tłumienia, bo przeciekają za bardzo, one nie chcą się wyciszać, i potrzebują drogi (yogi!) zestrojenia. Yoga=relaks vel. cisza to jakieś zawłaszczenie. U mnie też to działa kontraproduktywnie. Mamy takiego naprawdę dobrego coacha mindfulnessu w naszym korpo, tak w ogóle to vege, areobo, kalisteno, trychologiczno- uśmięchnięte bożyszcze, mądry chłopak, no i on się super relaksuje, pokazuje to innym, mówi o reakcjach vel odpowiedziach, i to jest super. Ale to jest ten tradycyjny nurt mindfulnessu, relaksacja, kotwice etc.
Teoria super, propozycje praktyk po prostu niepraktyczne dla mnie, bo ja się nie chcę wyciszać tylko zestrajać. Jest taka rzecz, która mnie wycisza i to jest… yhm… kazeina, dużo, dużo kazeiny. Wiem coś o tym. Okres kazeinowy w moim życiu to najcichszy okres w mojej głowie, okres samozadowolenia (i nawet uśmiechu do siebie!) pomimo ewidentnych oznak rozprężenia i podejmowania głupich decyzji. Niby kiszonka wtedy nawet o złotówkę nie zbiedniała, a jednak wyciekła energią chyba jak nigdy w życiu, zawalając przede wszystkim tyle intepresonalnych spraw, tak bardzo nie rozumiejąc innych, nie dostrzegając ich potrzeb, a tak bardzo odpuszczając sobie.
Nie że obwiniam kazeinę (w skali kostka białego sera 60 dag w wilczym napadzie na raz, opętańcza miłość do kostek białego sera, ich zapachu i kwaśności, zupy mleczne z dowolnym wkładem zbożowym konsumowane z podobnym zapamiętaniem, choć już tuż potem bywało że mnie zmulały i to nie żołądkowo tylko wydolnościowo, prawie zgon, podsypanie tuż po – te zupy dawały bardziej ewidentny efekt nawet niż te pyszne kostki – najlepsze z pewnej spółdzielczej mleczarni na południu wielkopolski, bo nasze dolnośląskie jednak im nie dorównywały!) za cały bajzel, który powstał/wrócił do mojego życia – tylko widzę że te wszystkie głosy zostały zestrojone w jeden ciąg wymówek, i nawet te zgony po zupie mlecznej to przecież idealna wymówka żeby sobie pohipochondrykować zamiast realnie działać w kierunku wyjścia ze studni. No bo studnia była jakby cieplejsza, przystrojona tym uśmiechem do siebie, taka nawet przytulna…

Ale właśnie jedno, co mnie zawstydzało (ty uważasz to za najniższą wibrację, a ja nie, to moim zdaniem wibracja rozdroża, dla osób z małym ego jest to wibracja dobrze rokująca, dla mnie to wibracja 0, szansa na obrót we właściwą stronę, najniższe są wibracje przemocowe) i zawstydziło może właśnie najbardziej skutcznie już pod koniec, to to, że gdzie się podziały te głosy w mojej głowie, ta dawno jednak bywało rzutkość myśli, jakieś pomysły, które owszem często uciekały bo leciały przez moją głowę za szybko, ale część z nich dawała się wyłapać i zrealizować… czyli tylko kwestia ćwiczenia się i wysiłku, żeby przez to sito nie przeciekło wszystko – tak jak mówiłaś dziś – choćby ołówkiem zapisać, i uchwycić i pracować choćby z tą odrobiną… działać! Tak mi było wstyd, że w tej głowie tak cicho i pusto, że ciało coraz słabsze, że w pewnym (na szczęście krótkim, bo lekarze się nie zgodzili na kontynuację) momencie już tylko tabletka hydrokortyzonu stawiała mnie na nogi ze zmulenia. Ze w tej głowie tak cicho i pusto… bo te wszystkie głosy, ta wielość, to jestem ja, taka jest moja fizyczność na poziomie neuronalnym (w sensie spektrum Aspergera dawniej czy jakkolwiek zwał, w każdym razie każdy/każda jest trochę inny i nie sprowadzalny do stereotypu sawanta, indygo czy innych bzdet), to jest konkretyzacja mojego awatara, którego chce wykorzystywać po swojemu, a jaźń panteistyczna a zarazem ateistyczna usiłuje tę konkretyzację jakoś wyewoluować jednak ku czemuś innemu niż egoizm i ostatecznie zło (i niech by nawet było, że dla jaźni to tylko gra! Dla jaźni opętanej złem a nie dobrem fajną grą może być obracanie ego i jego szelmostw w złoto, ewoluowanie ku większemu złu, nie można tego wykluczyć). I zgadzam się że entropia, chaos to schodzenie w stronę zła. Ale nie chcę nazywać tego stanu sita w mojej głowie chaosem, tylko biorę to za konkret – wyzwanie i dar, dla każdego/każdej jest w tym dar, czyli szansa. A więc uprę się, że ten nieucichający głos-głosy to fenomen natury w naszych ciałach, a ego owszem rodzi się na jedno wcielenie żeby robić wokół tego swoją krecią robotę, na tej dezintegracji dodawać chaosu. Ale dezintegracja to jeszcze nie entropia sama w sobie, dezintegracja daje też pewną naturalną oporność, organiczne niezrozumienie dla pewnych utrwalonych w kulturze programów. Jest tą szansą na prześwit, że ktoś tak bardzo nie rozumie „oczywistości”, że aż wykluwa się z tego jakieś inne myślenie a nawet szansa na inne… działanie! Na działanie 🙂

Ale tych myśli nie byłoby oczywiście bez wkładu twojego rozumienia tego wszystkiego. U mnie jakimś kluczowym tropem ewolucyjnym jest zestrój, współpraca, koewolucja gatunków ku ustabilizowaniu nisz ekologicznych, współpraca oktetów i dubletów elektronowych. Ciebie bardziej przekonują te elektrony przyspieszające, wystrzeliwujące w kosmos, do innych wymiarów, przestające istnieć tu, przebijające się gdzieś tam. Nie neguję istnienia tych wymiarów, ale jako że jestem bytem zalogowanym w rzeczywistości chemiczno-biologicznej, chcę harmonizować i działać wbrew entropii na tym poziomie elektronów krążących sobie w kółko, o ustabilizowanych energiach. Ty bardziej lubisz te podróże w ekspansji, czyli bardziej przekraczanie, transcendencja, tak naprawdę poza granice natury… W tym sensie dla mnie fizyka akceleratorów, budująca modele tych cząstek nieosiągalnie jednak w naszej naturze przyspieszonych, to owszem jest nauka, ale to jest nauka z innego wymiaru, ewentualnie nauka o stanach przejściowych w tym aspekcie. A mnie fascynuje właśnie chemia w jej łagodnym wymiarze, gdzie ewolucja oznacza współgranie, czasem zespolenie aż do endosymbiozy, tworzenie obiegów energetycznych. Nie ewolucja w sensie jednak Darwinowskim, ekspansywnym, gdzie stawia się jako model relacje antagonistyczne, głównie drapieżnictwo i konkurencję, a pozostałe relacje to takie marginalne rozdziały. Darwin sam tak wiele nie odkrył, ale wyciągnął wnioski, które spodobały się społeczeństwu, w którym żył, tak że zarezonowały szeroko.
No i technologia/inżynieria – myślę, że szanujemy ją obie/oboje. Dla ciebie technologia, technika to praktyczne stosowanie wniosków z tej wykraczającej fizyki, żeby stworzyć jakieś nowe narzędzia tu na ziemi, mimo że przecież w kosmos się nie wystrzelimy, no ale główkować, myśleć nad praktycznymi wynalazkami i produktami. Dla mnie technologia marzeń to technologia recyklingu bardzo pokiereszowanych i pomieszanych materiałów, biooczyszczanie, permakultura ileż wydajniejsza niż ekspansywne trujące rolnictwo. To też są przecież procesy technologiczne. A w tym procesach nawet nie trzeba sztucznej inteligencji, to już wszystko istnieje w zakurzonych książkach. Już w XVII-wieku holenderskie podróżniczki-rysowniczki-przyrodniczki wykonywały do dziś aktualne ryciny odległych gatunków roślin i zwierząt, dokumentowały, ale wyciągały też wnioski. A w jednej wsi w województwie lubuskim istnieje czteropokoniowe-oparte na następstwie kobiet od prababci wciąż żyjącej, gospodarstwo permakulturowe wytwarzające ogrom żywności w zgodzie z naturą od tylu lat, nigdy nie przymierające głodem, choć tak mało obracające żywą gotówką… bo one obracają energię z natury, a właściwie włączają się w jej tryby i obroty na zasadzie zgody, braku nadmiernych oczekiwań, a za to zestroju, cierpliwości (ha! moja niecierpliwość – ja jednak kocham dążyć do czegoś sprzecznego z sobą 🙂 – ale to jest akurat pozytywne), pokory wobec natury i… zdrowia. I one nawet mają już od dawna swoją kosmiczną szklarnię taką w formie kuli jak z dawnych filmów SF – czyli potrafią trochę gotówki też jednak zaoszczędzić, zainwestować sensownie, ale nie „iść z duchem postępu” na ślepo, tylko otwierać się na nowe możliwości, nowe odkrycia też jak najbardziej!

To oczywiście takie luźne inspiracje, no ale właśnie – choć one są niepowiązane ze sobą, czasem sprzeczne, w wielości, w pozornym chaosie – jednak podnoszą wibrację. Pepsi exlusiv bio może czynić dobrze i permaogrodniczki nie bio ale naturalnie też mogą i obie inspiracje są cudowne bo pokazują że można i że entropia może maleć w działaniu!

A te moje wyniki kostne naprawdę nieciekawe. Na szyjce kości udowej dawny T-score to -0,7 a obecny -1,8. Ten dawny to też żadna rewelacja, ale widać kierunek i teraz to juz jest bardzo śliska strefa. Dawne BMI to 36,4 a obecne 18,8 – oba nieoptymalne, ale jednak tamte przeciążone kości radziły sobie lepiej, choć inne aspekty bardzo kulały. Wzrost to 1,96 m (płeć biologicznie męska, stety/niestety – whatever 🙂 ). Obecnie dwa-trzy kilogramy więcej są, ale mozolnie to idzie. Staram się robić to jakoś, ale nie łączę cukru z tłuszczem i pozostaję przy żywności w przewadze surowej. No cóż, łatwo nie będzie, ale to kolejne zadanie do wykonania po prostu. Czy to się przełoży na poprawę stanu kości, nie wiem, wolę nie myśleć obsesyjnie, może i na to istnieje jednak jakiś klucz. Wiem, że nie jest rozwiązaniem wapń, to byłoby za proste i faktycznie nie jest, bo biorąc wapń wytrącam z równowagi magnez a magnez to dla mnie bardzo niekorzystny pierwiastek, który musi stać jak najdalej ode mnie, bo nie da się dobrać optymalnej dawki, żeby do wychyłu wapnia dobrać tylko odrobinę magnezu i żeby to razem jeszcze bardziej mi nie szkodziło. Ale i bez tego zgadzam się, że wapń to za proste rozwiązanie. Zresztą w tamtym kazeinowym świecie wcale te moje scory z densyto nie były rewelacyjne w punkt albo załóżmy nawet chorobliwie wysokie ponad normę, więc to też o czymś świadczy 🙂 Były relatywnie niskie, choć bliżej strefy kostnego bezpieczeństwa (i to mimo że inne tkanki łączne trzeszczały – zwłaszcza stawy). Kości to niewątpliwie ciężka rozkmina, hormony też grają tu rolę. U mnie jest naturalna, niczym nie stymulowana nigdy, samorzutna tendencja hipogonadyczna, bardzo mała ekspresja tych osi i szlaków hormonalnych. Na każdej diecie jest to samo tło. To także staram się traktować jako dar akurat. Pewnie, że mając w tle silną ekspresję tego zestawu hormonów, kości byłyby prawdopodobnie gęstsze… ale czy to jest znowu jedyny klucz? Na pewno jednak obecny stan nie świadczy dobrze, każe jednak zachować ostrożność.