Próbowałam ćwiczyć w domu, ale przy pierwszej pompce nie podniosłam się z podłogi

I taki koment:

Jak to ładnie powiedziane "ruszasz ze skrzyżowania". Ruszałam wielokrotnie i za każdym razem okazywało się, że to pieprzone rondo, a ja znowu trafiam na stare ścieżki. Kiedyś byłam aktywna, bieganie, pływanie, nurkowanie, owoce, warzywa itd, potem samochód, praca, dzieci. Mam 43 lata, jestem szczupła choć tu i ówdzie przybyło. Drę faje i pijam hektolitry kawy dziennie. Jakiś czas temu pomyślałam, ej, rusz dupsko. Najpierw badania, okazało się, że mam guzki na tarczycy, nienowotworowe ale jednak. Do operacji, nie zdecydowałam się, guzki także w węzłach chłonnych. Olałam, pomyślałam, że czego nie wiem, nie istnieje. Naczytałam się o terapiach naturalnych, przeczytałam chyba wszystko. Ale jestem kurna mądra, mam w mózgu nieograniczone ilości wiedzy i gówno, na tym się kończy. Próbowałam poćwiczyć w domu, ale przy próbie zrobienia jednej pompki nie podniosłam się z podłogi. Przebiegnięcie w wolnym tempie od furtki do bramy kończy się zadyszką. Faje, zero kondycji, zero czegokolwiek. Wieczorem wizualizuję sobie jak wstaję rano i wypijam na czczo szklankę wody, potem ssanie oleju, to, tamto i przychodzi rano, wstaję, robię kawę i siadam z nią na tarasiku i odpalam papieroska. Hmmmm … jaki smaczny. Wkurwiam się na siebie na maksa.

---

Czytam bloga Pepsi i się wkurwiam na siebie, co ja? Jakaś kretynka jestem?! Robimy terapię 4 szklanek, pierwszy raz spróbowałam w ciągu dnia, po 4 kawach i chyba paczce fajek. Ale nie miałam pojęcia czy dam radę to wszystko wypić. Pierwsze dwie szklanki bez problemu, ale z trzecią był problem, bo mi ocet śmierdział. Czwartej nie dałam rady, a kolejnego dnia odpuściłam. Kolejnego wypiłam trzy znów w ciągu dnia, gdy okazało się, że poranny rytuał kawa plus fajki jest nie do przebrnięcia. Kolejnego wstawiłam wodę na kawę i zrobiłam pierwszą szklankę czekając na kawę. Potem drugą i trzecią. Kawa gotowa. Aha. czyli jest sposób. Czwartej na razie nie mam odwagi. Ale trzy na czczo już idą. Zaczęłam biegać, od furtki do bramy (jakieś 30 metrów). Ale kilka razy w te i wewte już jest kilkaset metrów. To nie jest kurna śmieszne. Jestem padnięta jak koń po westernie. Odstawiłam cukier, przestało mi smakować słodkie. Nie jem mięsa, w ogóle mało jem. Nigdy nie byłam fanką jedzenia, mogłabym się żywić tabletkami. Czy ta zmiana będzie trwała? Nie mam zielonego pojęcia, bardzo bym chciała. Jak mnie dopada zwątpienie myślę sobie, że chemioterapia na bank nie smakuje lepiej niż np. ocet jabłkowy. Przeżywam jakiś mega kosmos. Jak się spojrzy na to co wokół, to śmiać mi się chce. Szkoda mi ludzi, szkoda mi siebie taką jarającą, ukawioną, zanieczyszczoną, stetryczałą. Trzeba czasu i obserwacji świata, ludzi, siebie. Czy wytrwam? Czy się obudzę? Oby. Całus.

---

No tak, robisz trochę chaosu, podwyższasz entropię, masz coraz mniej danych, a informacja to świadomość i wszyscy zanurzeni w tej grze, jakoś to odczuwamy. Walka ze swoimi słabościami jest podstawowym błędem, jaki popełniają ludzie, bowiem jakakolwiek walka jest skazana na porażkę. Walka piętrzy potencjały, a siły wyrównujące beznamiętnie muszą je wyrównać. Dlatego w żadnej wojnie nie ma wygranych stron. Nie ma wygranych walczących polityków. Wahadła destrukcji walczą ze sobą poprzez wciąganie popleczników do walki, same pozostają całkowicie beznamiętne w realizacji własnych celów, czyli organizowania sobie żarcia energii. Z jednej strony jesteś pełna dystansu do siebie, widać, że siebie lubisz, a z drugiej rozpoczęłaś walkę z istotą, o którą powinnaś się troszczyć i zaopiekować nią, jak ukochanym dzieckiem. Z kolei idealizowanie własnych słabości, bałwochwalstwo, brak obiektywnego spojrzenia na siebie z boku, podobnie jak walka spiętrzy potencjały. I też przyjedzie walec i wyrówna.

Nie ma po co wgapiać się w lustro, wystarczy zerknięcie, żeby wszystko było jasne. Widzisz swoje słabości, rozumiesz, że karmią wahadła destrukcji, nie walczysz jednak, nie obwiniasz się, nie chowasz też głowy w piasek, nie konfabulujesz, że to jest fajne, nie jarasz się własnym nihilizmem jak nastolatka, po prostu w tym momencie godzisz się z tą sytuacją. Pierwszy raz w swoim życiu mówisz świadome tak. To nie ma nic wspólnego z afirmacją. Jest tylko Twoja zgoda na teraźniejszość, na Twój strach, który pchnął Cię do poszukiwań rozwiązań alternatywnych. Wszystko jest po coś. Wyobraź sobie, że łazisz sobie po mieście bez żadnego powodu. Bujasz się jednym słowem, a to tu Cię poniesie, a to tam zrobisz kawkę, a tu zadrzesz fajcię. Czy takie bujanie się zaprowadzi Cię do Twojego celu? Z pewnością podkarmisz kilka wahadeł destrukcji, zaciągniesz kredyt w korporacji tytoniowej, z pewnością medyczno-farmaceutycznej, ale w ten sposób osobistego szczęścia się nie osiąga. Dla odmiany przyjeżdżasz do miasta zwanego Barcelona, a Twoim celem jest zobaczenie katedry Gaudiego. I nawet, gdy nie masz namiarów z satelity, gdy nie masz planów miasta, gdy nikogo nie pytasz o kierunek marszruty, w końcu dochodzisz wcześniej, czy później do swojego celu. To się wydarzy zawsze, gdy tylko wejdziesz przez swoje drzwi i podążysz własną drogą.

... "Szkoda mi ludzi, szkoda mi siebie taką jarającą, ukawioną, zanieczyszczoną, stetryczałą"... Nie żałuj ludzi i siebie, bo to właśnie będziesz wciąż widzieć w zwierciadle rzeczywistości. Po prostu kochaj siebie i innych bez żałowania. Rzuć tylko gałką, zobacz jak jest, powiedz, widocznie tak teraz jest, zgoda, wszystko jest po coś, i wszystko minie. Bo Wszechświat w najmniejszym fragmencie nie chce zrobić Ci na złość, on beznamiętnie da Ci wszystko to, co myślisz. Miej swój cel, nie jakieś małe, codzienne cele, ale cel podstawowy, a jak on się ziści, wszystkie pośrednie automatycznie też. I teraz poszukaj własnych drzwi. Jak powiesz ogólnikowo: chcę być zdrową, piękną i bogatą, to to są jaja egotyczki, a nie cel. Tylko nie poszukuj na siłę swojego celu, on się zawsze sam pojawi i zawsze dusza i ego wyrażą na niego zgodę. Nie gadaj na lewo i prawo o swoim celu. Miej go, po czym najlepiej zaraz o nim zapomnij, a teraz skup się na działaniu. Wszystko co robisz wykonuj ze starannością, zobacz jak najwięcej dobrego we wszystkim, bez popadania w idealizację, która jest nieprawdą. Dostrzeż swoje wady, i bez jakiegokolwiek obwiniania zacznij zmieniać nawyki, ale nie udawaj kogoś innego. Twoja dusza z pewnością nie stanie Ci na tej drodze w poprzek. To nadejdzie od ego. Zaakceptuj, przytul i rób dalej swoje, idź własną drogą, do własnego celu. Obniżaj entropię, czyli pozbawiaj świat chaosu, a z pewnością go (cel w sensie) osiągniesz.

z miłością