Opowieść wigilijna & życzenia 💚🌿

Hej,

jestem na tak, w święta jakie by nie były bądźmy tu i teraz, obecne/obecni vel uważne vel przytomni.

Nie bądźmy w przeszłości (poza tymi wspomnieniami, które nas wspierają)

i nie bądźmy w antycypacji (antycypacja zabija ambicję, ambicja to coś co się wytwarza w działaniu, jest bardziej nagrodą niż warunkiem startowym).

Przytomność, to by było dla mnie osobiście najlepsze tłumaczenie słowa mindfulness, przytomność więc niezasypianie w sensie mentalnym i każdym innym poza błogosławionym fizjologicznym snem, z którym walczy cywilizacja, kultura, jednym słowem ego-strażnik przestraszonych społecznych małp.

Kiedy nie chcemy/nie wolno nam/nie umiemy bo zapomnieliśmy – fizjologicznego zasypiania, tym łatwiej zasypiamy mentalnie, coraz bardziej staczając się w rolę strażnika, czyli parobka własnego ego. Boimy się zasnąć bo nas okradną lub chcemy straszyć tym innych. Chciwość i strach, te bodźce nie mają nic wspólnego z przetrwaniem. Służą utwardzeniu relacji podległości, przetrwaniu tej relacji, ale nie naszemu fizjologicznemu przetrwaniu, dlatego z tym jednym nie umiem się zgodzić, że ego powstało, aby nas chronić. Ego stróżuje, chroni zasłony rozpostarte przez tego, kto aktualnie włada naszym ego i ma je na swoich posługach. Jeśli jest to ktoś z zewnątrz lub jakiś myślokształt, ego zrobi wszystko, by tę przesłonę utrzymać a my uciemiężeni pod własnym zniewolonym ego nie ustawali w utożsamianiu się z nim. Zaprząc swoje własne ego do roboty – to też być może nie obejdzie się bez rozpostarcia pewnej zasłony – żeby ego nie widziało, że to my sami/nasz atman aktualnie trzyma te lejce… wtedy jednak ego usilniej jeszcze będzie wyć lub szeptać, i tak będzie utyskiwać i ekscytować się, i będzie to docierało do naszych uszu, bo czy mamy powozić ogłuszeni w nausznikach?
A ta zasłona, którą możemy się chronić, to też pewnie raczej zasłona akustyczna… milczenie? Nic nie mówić, nie odpowiadać na zaczepki ego… co również brzmi utopijnie, bo przecież ono i tak dalej będzie mówiło swoje…

Ale jest w tym jednak pewna sztuczka – jeśli nie będziemy albo zminimalizujemy reakcje na podszepty ego, to wtedy łatwiej dostrzeżemy, że ego jest tylko rezonatorem niskich wibracji z zewnątrz i od siebie zupełnie nic nie dodaje, jest kompletnie niekreatywne… o ile my sami nie dosypiemu mu z własnej kreatywnosci argumentów, punktów zaczepienia, nie oddamy mu czegoś z siebie, co otworzy nas samych na niskie wibracje. Brzmi to również tytanicznie/utopijnie, by zachować wobec swojego ego pełne milczenie, nie strofować go (te utyskiwania na samych siebie mają ten wymiar), dostrzec wtedy tę przezroczystość jego, dostrzec esencję niskich wibracji w sobie na tym rezonatorze bez wtórowania im swoją reakcją – wymówkami, połajankami, które w diaboliczny sposób są jednocześnie samousprawiedliwieniami i mocniej wciągają nas niskowibracyjne wiry.

Tak samo widzę kwestię czakr – dla mnie są to po prostu rezonatory – odbiorniki-przekaźniki określonych barw dźwięku, przy czym każda z czakr, zwłaszcza te, które tradycja kocha nazywać „wyższymi”, odbierają zarówno wysokie jak i niskie wibracje. Intuicja mówi mi, że większość niskich wibracji wpuszczamy jednak tymi „górnymi” czakrami i wtedy zniewoleni przez własne ego oddajemy energię która mogłaby zdrowo płynąć wszystkimi pozostałymi czarkami do tej dowolnej czakry najbardziej zainfekowanej, czakra ta staje się wtedy przekaźnikiem-nadajnikiem tych niskich energii dowolnej maści gdzieś dalej w świat. Każdy taki nadajnik potrzebuje prądu, żeby drgać i szerzyć dźwięk, i to jest te koszt energetyczny, energia wyciekająca z nas, marnotrawiona z naszej perspektywy, odsysana przez zło, będąca w funkcji zła.

Czakry, gdyby koniecznie je jakoś dodatkowo systematyzować czy dzielić, bardziej widzę jako wewnętrzne kontra zewnętrzne, bo dwunożnosć i erekcja sylwetki nie kojarzy mi się z jakimś postępem czy nową jakością. Widzę to bardziej na modelu organizmów takich jak gąbki, dwuwarstwowców z membraną wewnętrzą – odżywiającą się i zewnętrzną – nerwowo-reakcyjną, sensoryczną. Moim zdaniem te zewnętrznie jakby bardziej osadzone czakry nie są wyższe, nie dażę ich zbytnią ufnością. Być może zbytnio idealizuję te wewnętrzne – odżywcze, ale to właśnie one są niezmordowanym źródłem energii. Te zewnętrzne są jej niestrudzonym konsumentem…
Nie ma co jednak walczyć z tym, że istnieją również te zewnętrzne, nerwowe tkanki… to wszystko bazuje przecież na przepływach energii w obrębie fizjologii organizmu, więc jest ok. Natomiast co do czakr, które rozumiem jako dobrą metaforę porządkującą różne kategorie przepływów, z którymi się borykamy, to tutaj wydaje mi się, że żadna czakra nie powinna czerpać z innej, nie powinna na niej pasożytować…

Ale jak w takim razie wzmacniać w sobie wysokie wibracje na wszystkich czakrach? Weźmy tę tzw. „najniższą” czakrę – może wibrować rewelacyjnymi, wysokimi wibracjami opieki, a może być zniewolona myślokształtem ekspansji rozrodczej w wyimaginowanym poczuciu zagrożenia wyciągać zbyt wiele energii na jakiś monstrualnie napompowany owoc, który zostanie skonsumowany z zadowoleniem przez zacierającego ręce egregora…
Gdzieś tam dalej jest czakra tarczycy/języka, niezbyt sympatyczna, chętna do obmowy i zdolna do stawiania organizmu w stan ciągłej nadgotowości (aż organizm musi ją skarcić, wysyłając wapń lub przeciwciała…), a jednak… na wysokich wibracjach cóż jak nie milczenie i dobre słowo zdolne jest zgasić oszczerstwo, przywrócić miarę słów, a nawet wyłapać toksyczny jod gdy poddajemy się tomografii z kontrastem… nawet ten pasożytniczy narząd tarczycy/języka może nam się przydać, gdy wibruje wysoko, ale jakież spustoszenie sieje w nas na codzień…

A jednak gdy choć jedna z czark ciągle wibruje w nas zdrowo, jest jakaś szansa, że inne też nastroją się na wyższe wibracje… to jakaś inna mimikra, nie wertykalny przepływ energii, ale jakiś poprzeczny rezonans między tym receptorami odmiennych barw. Koncepcja czakr to jakby pryzmat – narzędzie w naszych rękach, by rozszczepić wiązkę energetyczną na tych kilka odrębnych barw i szansa na to, by poprzez to narzędzie-szkiełko podjąć trud podwyższenia wszystkich wibracji, oczyszczenia się z tych niskich, zauważenia ich, że są i że nas nie wspierają, uważne słuchanie, wychwytywanie fałszywych tonów…

Nie tych z dzieciństwa, odgrzebanych, ale tych z chwili obecnej… i tu wesprze nas narzędzie praktyczne – uważność/obecność/przytomność.

No i oprócz przytomności drugie narzędzie praktyczne – milczenie lub minimalizowanie dialogu z własnym ego, aby ta dostrzeżona kupa nie rozchlapywała się na nas jeszcze bardziej, ale żeby objawiła nam się w swojej prostocie i zapachniała nam w swojej prawdzie… tutaj ego nas nie zawiedzie, gdy nie podamy mu wędki, ale dostrzeżemy je w całości umorusane tym w danej chwili. Tym łatwiej poczynimy wtedy odpowiedni krok w bok, wstecz, ku innej ścieżce… czyli damy (sobie) odpowiedź, zamiast wejść (ze swoim zbrukanym ego) w reakcję.

I czakry jako narzędzie czysto abstakrycyjne – laboratoryjne niczym szkiełka pryzmatu… szkiełka innych, wszelakich koncepcji, które nie uwodzą nas zbytnią spójnością, nie ograniczają nas do strefy myślowego komfortu, które rozbetonują nasze myślenie zamiast je zasklepiać.

Usciski 🙂