Inni niż wszyscy

Poszlam w swój biznes, sprzedaje i się kreci. Lubie swój zespół, są zgrani – jednak ciagle mam wrazenie ze JA bym zrobiła lepiej, wiecej, szybciej a oni czasem nie pomyślą. Wczesniej mialam ogromna fobie. Teraz fobii nie ma jednak nie umiem nawiązywać relacji z ludzmi i mam wrazenie ze szefem jestem kiepskim…

Lubię temat, ładnie rozmieniony! Urodziłam się z niedopasowanym do statystyk gustem życiowym, o czym przekonywałam się od dziecka, gdyż się było w tamtych czasach mocno struganym. Nie można wystawać. Bardzo starałam się skromnie nie wystawać, ale co jest Prawdą, to nią jest, a nie – trochę lub wcale. Kolejna propozycja świata w takich przypadkach:”aha, to bądź naszym outsiderem”. To też nie poskutkowało. Skracając, owszem, dotarłam do życia w stanie permanentnej Miłości. Kompletnie,do Wszystkiego, co Jest. I tę radosną michę z opisu rozpoznaję jako swoję. Wcale nie było tak źle z odrzuceniem. Miłość harmonizuje, rekombinuje do wyższych potencjałów cokolwiek da się. Zresztą – ponieważ byłam faszerowana hejtem we wcześniejszych latach, nie było już we mnie strachu przed tym. Więc teksty z ulicy raczej: „nie widziałem jeszcze kogoś tak szczęśliwego”, „kocham Cię”, „szczęśliwy dzień?” itd. Z ciekawostek: wypierana jakość wyjątkowości „wywaliła” w postaci rzadkiej choroby tzw. genetycznej. Kto ma jakieś wyjątkowo rzadkie przyległości, to spojrzałabym właśnie na ten temat. Wszyscyśmy tacy sami i precyzyjnie wyjątkowi Jednocześnie. Czasy pozwalają zrozumieć, że możemy sobie na to.. pozwolić wreszcie. Na Bycie. 💞